Zapadł zmrok, w blasku płonących na ślężańskich kurchanach zniczy ukazały się sylwetki zebranych w kręgu nacjonalistow. Blask Ognia podkreślał ostre rysy ich twarzy, a jasne oczy rozpromienione blaskiem płonących pochodni kierowały się w odległy mrok z którego wyłaniał się szkarłat znaczonych słoneczym znakiem sztandarów, po których spływały krople jesiennego deszczu.
Zebrali się aby wspomnieć tych, którzy odeszli, uczcić pamięć swoich bliskich, bohaterów ruchu narodowego i oddać cześć Przodkom, których już nie ma wśród żywych, ale wciąż żyją w ich pamięci i we Krwi potomnych.
Jako pierwszy zabrał głos Mateusz - przedstawiciel Lubuskiej Zadrugi...
Jesteśmy Słowianami- ukształtowaną przez bezdroża dziejów wspólnotą Krwi. Nasza Słowiańska Krew jest nasza tożsamością i Wiarą. Najczystsze dziedzictwo Ariów- nieskalana sławska Krew za którą życie oddawali nasi Przodkowie.
Jestesmy słowianami- Krew jest naszym sacrum. Pomostem łączacym nas z Ojcami oraz pokoleniami, które dopiero nadejdą. Oddanie hołdu naszemu Dziedzictwu podczas święta Krwi Słowiańskiej, walka o Kulturę, pamięć o pochodzeniu są szczególnie ważne w czasach multi-kulturalizmu oraz zalewu obcych plemion i ras na nasza Polską Ziemię.
Zdrowy rozwój ludów słowiańskich jest dziś zdradziecko niszczony. Masy ludzi
otumanione kłamstwami o równosci sprzedają Sławską Ziemię i mieszają swoje geny.
Dziś przynależność etniczna stała się mundurem wojennym a my wydaliśmy walkę wrogom naszej Krwi.
Misterium Lechickiej Krwi- obrzęd Dziadów pokazuje, ze święte Zwyciestwo będzie należeć do nas, bo Prawda jest od tysięcy lat tylko jedna.
Sława nieskalanej Krwi Słowiańskiej!!!
...zapadła cisza, tylko gdzieś w oddali słychać było pohukiwanie puszczyka.
Wiatr zawiał mocniej, porywając jakby do lotu czerwień sztandarów trzymanych w dłoniach nacjonalistow. Głos zabrał Darek:
...w noc ową straszną siedziałem samotny na szczycie skały,
czekając wieści od naszych, lub jakiegoś od Bogów znaku o końcu i losie boju...
...Na próżno. Północ mijała, znikąd ni znaku ni gońca...
...czekałem jednak uparcie...
Daleko w ciemności nocne, zmęczone wyteżając oczy,
jak gdybym przebić mogł nimi spowite bory w mroku,
wtem poczułem na mym czole dotyk jakis cudowny...
Szmer dziwny, tajemniczych głosów,
niby zasłona błyszcząca z mgły mlecznej drogi srebrzystej
podciąga się kryjąc wszystko i poczułem jak powieki
niewidzialna mimo woli, do snu zamyka mi siła...
Sen mnie ogarnął, sen wieczny - i we śnie usłyszałem gromowy głos Peruna do mnie mówiący...
Słuchaj co mówię do Ciebie - rzekł głos - i czyń co rozkaże
Wodzowie Wasi i woje w obronie wiary polegli, za sprawą chrześcijańskiej zdrady, której się nie ustrzegli...
Za chwilę oni tu przyjdą, wyciąć święte gaje, obalą moje ołtarze, wytępią moich czcicieli,
Ty jeden żywy zostaniesz...
Wtem zbudził mnie szczęk oręża zgiełk, jęki, śmiechy okrutne,
tłumy zaległy tą Ziemię, trzaskały Bogów ołtarze, cięły poświęcone drzewa i na stos je wlekły...
Na stosie w pęta okuci leżeli wieszcze, kapłani i tysiąc braci pojmanych, z nieszczęsnej słowiańskiej klęski,
na śmierć w płomieniach skazani, przez swych oprawców nękani...
Oni pluli im w twarze, jasne, ku gwiazdom zwrócone, nie żądali litości chociaż żywcem ich palono...
Niech Duchy Ojców błądzące, w mgłach tumanów Nawii,
cieszą się widząc potomnych, którzy się ich nie wyparli...
Niech się cieszą wraz z nami, nie zginęła ich święta wiara,
starych zwyczajów bronimy...
Rodzima Wiara przetrwała...
Wiatr jesienny zawodzi na dworze, czarne chmury na niebie rozpędza,
gdzie Ty matko, odnajdziesz dziś syna,
tam, gdzie leży samotna mogiła...
W dole jakim zapadłym on leży,
pośród innych słowiańskich żołnierzy,
nikt mu ogni nie wznieci na grobie,
choć on myślał do końca o Tobie...
Łza serdeczna na ziemię nie spadnie,
jak na imię miał wtedy, kto zgadnie?
Jakich bronił do końca rubieży,
jak głęboko w swą Polskę on wierzył,
ilu padło podobnych mu, braci
aby bronić tej Ziemi, swej Matki,
aby walczyć, o wolność do końca,
z dumą wznosząc ku górze Znak Słońca...
Nie zasiądzie za twoim już stołem,
i nie spojrzysz mu w oczy radosne,
nie wymówi do Ciebie choć słowa,
chociaż chciał Ci powiedzieć tak wiele,
dzisiaj cisza, pare zdjęć i wspomnienie,
jego ślad, który jest tylko cieniem...
Zadmij w róg, nad pokrytą prochami Ziemią,
usłysz głos, który będzie nadzieją...
Twoja pieśń dziś obudzi mogiły,
Wojny zew, który doda ci siły !!!
WSTAŃCIE, WSTAŃCIE - Słowiańszczyzny rycerze,
Wasze wokół niech pojawią się cienie,
przyjdźcie z Nawii, my Was tutaj czekamy,
przyjdźcie do nas, stańcie w kręgu wraz z nami...
Zew się niesie nad całą, naszą Ziemią,
wszędzie tam gdzie Krwi naszej jest plemię...
Zewsząd więc, przyjdą dzisiaj Przodkowie
po należną Im żertwę i strawę,
Przyjdźcie z Nawii, my Was tutaj czekamy,
przyjdźcie do nas, stancie w kręgu wraz z nami...
Już tu idą, zwartym cieni legionem,
idą setki, tysiące, miliony,
duma bije z ich zamyślonych twarzy...
Idą Dziady, idą Dziady tu nasze,
by się ogrzać, tchnieniem żaru z ogniska,
święty Ogień znów napełnił ich serca,
by móc znowu, dzisiaj spojrzeć nam w twarze...
Idą Dziady, idą Dziady tu nasze...
Płomień, wskaże Im tu drogę do kręgu...
Wiatr już niesie, głos stłumionych szeptów,
odrzuć Matko ze swych oczu zasłonę
oto twoje pragnienie spełnione,
choć przez chwilę, znowu będą tu z nami,
Przodki nasze, wraz ze swymi Przodkami,
tych, których nam tak bardzo brakuje,
są dziś z nami, Matka Ich chlebem częstuje.
Kolejny wiersz ku czci wyzwoliciela Słowiańszczyzny odczytał Mateusz...
Pokonanych świat nie zna, nie sławi,
Wraża potwarz z imienia okrada
Wolnej Sławii Włodyko- Masławie,
Katolictwo Cię zmogło i zdrada...
Powalone sołby Świętowita,
Popy piekłem, diabłami lud straszą,
Gdzie wyroczne wesoło stąpały kopyta
Wróg cmetarne swe krzyże obnasza...
Idzie koniec waszego Tedeum
Słowiańszczyzny przysięgli grabarze,
Z innej nuty wam Polska zaśpiewa
W takt walonych, jak ongiś ołtarzy...
Jak ongiś, tym razem na zawsze
Sczeźnie zmora co dusze nieprawi...
Na Mazowsze, Twe wierne Mazowsze
W naszej pieśni powrócisz Masławie...
Darek i Mateusz podeszli do kurchanow głośno wołając...
Dziadowie nasi przyjmijcie naszą żertwę, przybądźcie z odległej Nawii, na Wasze święto przybądźcie - bo Was tutaj czekamy. Przybądźcie, bo Was tutaj wzywamy, przyjmijcie nasze dary, stańcie w kręgu wraz z nami !!!
Kładąc pszenny chleb na starodawnym kurhanie Mateusz wyrzekł ku Przodkom...
Słowiańscy Przodkowie, dziś stajemy na świetej górze by oddać Wam hołd podczas obrzędu Dziadów. Stajemy przed Wami jako wspólnota rodowa - Zadruga - połączeni więzami najczystszej Krwi Słowiańskiej. Złączeni zarówno ze sobą jak i z Wami - Ojcami, którzy odeszli do Nawii. Dziś oddając Wam cześć pokazujemy, że w naszych sercach płonie ogień Słowiańszczyzny.
Jestesmy Waszymi dziedzicami.
Ojcowie, przyjmijcie tę żertwę...
Sława Przodkom!!!
...wiatr poniósł echo wezwania...
Ślężanie, Dziadoszanie, Goplanie, Opolanie, Luboszanie, Rederowie, Ranowie, Stodoranie, Słupianie, Wieleci, całej Słowianszczyzny dzieci,
Wy z tej Matki, Polskiej Ziemi,
dziś usiądźcie między swemi,
którzy tutaj was wzywają...
Serbowie, Lędzianie, Obodrzyci, Wiślanie, Polanie,
Przyjdźcie ku nam, niechaj sie stanie...
Dziadowie i Ojcowie nasi przybądźcie do nas, wszyscy,
z mgieł odległych z mroku, cieni Nawii...
Drzewianie, Wolinianie, Trzebowianie,
Bohaterowie Słowiańszczyzny,
Lechu, Kraku, Ziemomyśle, Ziemowicie,
Wy kochaliście ten Kraj nad życie...
Niklocie, Masławie, Stojgniewie, Czciboże, Radbodzie, Gedyminie, Mantasie
wzywamy was na żertwę, przyjmijcie nasze dary,
do końca wierni byliście Słowiańszczyznie,
w obronie prawdy o tej Ziemi walcząc i ginąc...
Zebrani tu przed tym kurchanem przynieśliśmy Wam na ofiarę miód, mleko, kaszę, ziarno, dla duchów Przodków święte jadło. Złożenie żertwy, pamięć przeszłości skarbu strzeże, niech przyjdą Przodki na tę wieczerze, by się dopełnić mogła żertwa...
Wzniesiemy toast za Przodków i ujrzym znów dawne postacie,
te w lśniacych zbrojach, Ojczystej szacie,
usłyszym broni szczęk, szepty Dziadów,
które przynosi nam, szum wiatru,
ujrzym, gdzie ziemia Krwią Ojców zlana,
życiem okupiona, kośćmi zasiana,
słoneczne hufce zapamięta,
a każda garść jej, jest nam święta
Usłyszczcie głosy Przodków,
wśród pieśni dawnej wielkości Sławy,
niech się przy waszym ogniu ogrzeją, przybyli z Nawii,
którzy stanęli tu między nami
W kręgu nacjonalistów zapanowała cisza po czym wszyscy churem wykrzyknęli PAMIĘĆ DZIADOM, PAMIĘĆ OJCOM PAMIĘĆ CHWAŁA WIECZNA PRZODKOM!!! Nasz głos niech płynie ku bramom Nawii, duchy przybyły, by stanąć z nami, przyjęły żertwe, teraz odchodzą, czas im, już czas...PAMIĘĆ DZIADOM, PAMIĘC OJCOM, PAMIEC CHWAŁA WIECZNA PRZODKOM!!!
Bohaterowie - wróciliście do nas, jak orzeł król przestworzy, co do gniazda swego wraca, Chwałą okryliście kraj Ojczysty, mocne wrogi zwycierzając.. Dziś spoczynek wam należny, w ziemi Ojców, pośród swoich.. Niech bije do nieba Święty Ogień, ogrzejcie się jego żarem na drogę i powróćcie tu za rok znów do nas, bo oto żertwa spełniona. My żywi wciąż Was pamiętamy, a gdy przyjdzie nasz czas przysięgamy, że przybędziemy na tę żertwę wraz z wami !!!
Chwała Przodkom, Chwała tej Ziemi, z niej żeśmy zrodzeni, do niej powrócimy... Pamięć i cześć zmarłym na wieki!!
Do kurhanów podszedł Kamil, członek lubuskiego oddziału NS Zadruga wygłaszając krótką przemowę.
Do tych pól, krwią i ogniem, oblanych
Wrócą dziś duchy tam pochowanych
Do tych rzek, do tych wzgórz, naszych lasow
wrócą dziś, cienie, wszystkich Dziadów
Do tych zielenią , porosłych kurchanów
Wróci dziś stara pieśn, ziemi Piastow
Do tych, mogił żołnierskich, wsród kwiatów
wróci znów, biel i czerwien sztandarów
By pokłonić się grobom poległych, i tej ziemi, co Krwią ich obmyta
By pokłonić sie sercom zastygłym, w których płonie wolności wciąż iskra
By Słowiańskim obyczajem, gości z Nawii - znów przywitać
By częstować Dziady miodem by napełnić iskrą życia
Wznieśmy toast za obecnych w Nawii - przyjdzie czas ze znów się spotkamy
uścisniemy, bratnie ręce, znów spojrzymy w bliskich twarze
Znów, powiemy, matko, ojcze - Caly ród nas tam dziś czeka
By wsród, mgieł, krainy cieni, znaleść kres swojego życia.
Krople jesiennego deszczu spływały po twarzach zgromadzonych w kręgu ludzi a słodki miód słowiański, rozlał się pośród przybyłych na Dziady narodowców, którzy jeden po drugim wznosili toasty za tych, których juz nie ma wsród nas, za tych, którzy żyją w naszych wspomnieniach, za naszych bliskich, za Krew Aryjską, która płynąc w naszych żyłach napełnia nas wciąż iskrą życia i uświadamia nam więź z pokoleniami naszych Przodków. Echem odbijało się po lesie gromkie SŁAWA!!! SŁAWA!!! SŁAWA!!! SŁAWA!!! Sława Wam Przodkowie nasi SŁAWA!!!
Matko Polsko - sny zapamiętaj swych synów
złożonych w grobowej czeluści
choć bezimienni, tam leżą, nie brak w ich sercach miłości
Matko Polsko - do snu, ukołysz swe dzieci,
nie dla nich laury i sława - słońce juz im nie zaświeci,
oni tak idą - do Nawii- cieni siedliska,
wiatr - nuci im pieśń ostatnią, tęsknota - łzy im wyciska,
oni Cię szczerze kochali - życie dla Ciebie swe dali,
Matko Polsko, Matko Polsko,
więc z ich Krwi wstanie czas Twojej chwały,
A wtedy znow tu powrócą - całymi pułkami,
z mgieł sie wyłonią - niosąc Ci kwiaty,
znów będą młodzi tak jak przed laty,
przyjdzie ten dzień najwspanialszy ze wszystkich,
dzień Twego triumfu - w blasku Świaszczycy,
Po spełnionym toascie, nastał czas porzegnania z duchami Przodków.
O mężowie serc wiernych,
Mężowie niezłomnej woli,
Wiek trudnych czynów spełniony,
Spocząć nadeszła juz pora!
Czas nam pożegnać sie z sobą,
Czas się ze sobą rozłączyć,
Na czas wieków dalekich,
lecz nie na wieczne rozstanie,
Wam spocząć - nam odejść pora,
tam, na niebiosach wysokich,
kęndy wieczne Ojców duchy wiecą niezmierną jesienią,
Ze spełnionych wspólnych czynów
oddać przed radą Ich sprawę,
dzieł waszych wielkich powieścią
rozradować Ojców serca...
Ale kiedy od tej chwili pełne tysiąc lat wybieży,
Czas wtedy przyjdzie straszliwy ,..
Zło świat ten cały owładnie,
Za jasnym dobra bogiem,
Ni jeden nie zbędzie,
czciciel, ni jeden wojownik pod ich słonecznym znakiem...
Z górnego Ojców siedliska znów do Was zstąpimy,
jeśli znajomym odgłosem ze snu wiekowego Was zbudzim...
i wstaniecie z mogił Waszych,
młodością nową promienni,
z odmłodzonymi u boków jako wy sami, mieczami...
I w imie jasnych Bogów,
Pod ich słonecznym znakiem,
Pójdziemy znów na Ziemi,
Cześć ich świetą podnosić,
obalać chrystusa ołtarze,,
wytępić czcicieli...
Na nowe pójdziemy boje,
nowe zwycięstwa i chwałę,
a teraz podajcie dłonie do ostatniego uścisku,
ostatni raz złotym miodem róg pożegnania nalejcie,
ostatnim oto uściskiem,
ostatnią sie czarą,
ostatnią w chwili rozstania pieśnią się z wami żegnamy...
W tej chwili Darek i Mateusz zainicjowali Pieśń Bojana i wszyscy gromkim chórem wykrzyknęli za nimi:
Głod, powietrze, ogień, woda
I wszelaka zła przygoda
Będą temu, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
Zwierz drapieżny do obory,
Między stada czarne mory
Wejdą temu, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
Chorobą się rozniemoże
I boleści twarde łoże
Zwiąże tego, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
A gdy skona, garści ziemi,
Gdzie by spoczął kośćmi swemi,
Nie dostanie, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
Marnie zginie!... Wiatr rozmiecie
Prochy jego po wszym świecie
Marnie zginie, kto by starą
Ojców swoich wzgardził wiarą!
W tegorocznych obchodach święta Przodków na Ślęży wzięło udział kilkudziesięciu nacjonalistów z Zielonej Góry, Poznania, Strzegomia, Koszalina i Wrocławia.
Obrzęd zakończył się wieczornym przemarszem ku czci poległych bohaterów ruchu narodowo panslawistycznego i zadrugi. Przy blasku płonących pochodni, z łopotem sztandarów, ruszyliśmy ku bramie bendkowickiego ostrokołu - jutro wstanie nowy dzień, dzień naszego Zwycięstwa i Słowiańskiej Polski !!!
Pamięć Dziadom, pamięć Ojcom, pamięć i chwała wieczna Przodkom!!
Krwią pisze list do ciebie, w godzine tę ostatnią
Krwią pisze list do ciebie, krwią moją własną
Dziś wielką radość niosę ci, nadchodzi czas zwycięstwa
Słoneczny sztandar wzniesie się, choć tego nie doczekam
W oddali słychać chałbic grzmot i krzyk z milionów gardeł
Po wojnie wstanie nowy świt, mierzony nowym czasem
W dalekim polu brat mój śpi, okryli go sztandarem
I szepcze do mnie że już czas, abyśmy byli razem
Ja spojrze jeszcze w słońce i wiatru szum usłyszę
Po tylu wiekach hańby kres, Słowiańska Polska żyje
Werble wybiją raźny rytm, kolumny maszerują,
A ja odchodzę w ciemność już, niczego nie żałując
Dziś Matko Polsko przyjmij krew milionów Twoich dzieci
Z tej krwi powstanie nowy dzień na wiele tysiącleci.
Krwią pisze list do ciebie, krwią pisze się historie.
Ma krew przyniesie życie ci, to które zgasło w Tobie!
